Ben hiç barış görmedim çocuğum, umudum onda. Güler yüz, şefkat, kardeş gibi yaşanan günler... Toprak parçası için didişmeyen, birbirine düşmeyen insanlar, herkesin hakkını kazandığı günler gelecek. Gelecek... İnsan evladı aç, doymak bilmez gözü güzelliğe. Yeşili görür sahiplenir, maviyi sever kirletir, apartman görür daha fazla beton döker toprağa, para bulur çoğaltmak için ölür öldürür. İnsan evladı çocuğum, affetmez... Zararı ziyanı bitmez.
Umut çocuğum, yaşama nedeni. Güzel günler için. Dedim ya; ben hiç barış görmedim. Herkes kıydı birbirine, söz geçiremedim hiç kimseye. Ben görünür sanırdım kendimi, meğer ise yokmuşum. Bir lafıma her şeyi değiştiremezdim elbette ancak birileri ders alırdı belki, olmadı... Birbirlerini suçlamaktan vazgeçmediler. Onlar aydınlık sandıkları kapkara dünyalarına koşar adım döndüler, ben bahçeme kapandım.
Bir tohum ektim toprağa. Boy atacak, filizlenecek, ağaç olacak, çiçekler açacak, büyüyecek, meyveler verecek. Dibinde soluklanacak yaşlılar, gölgesinde serinleyecek yaz sıcağında çocuklar. Bir tohum ektim toprağa. Bin bir umutla.
Ne yapacaktım sahi? Dünyaya kazık çakacak halim yok ya.
