Dinmiyor Bu Acı

 "Ne güzel bir mevsimdeyiz değil mi?" diye başlayan umut dolu bir yazı yazmak için oturdum bilgisayarın başına. Fakat bir süre sonra fonda dinlediğim hareketli müzik içimdeki hüznü durdurmaya yetmedi. Havanın güneşli olması belki umudumuzu yitirmemek gerektiğini hatırlatıyor ama gencecik insanları kaybettiğimiz gerçeğini değiştirmiyor.

 Öyle bir devirdeyiz ki... Her gün bombalar patlıyor, onlarca insanı kaybediyoruz, şehit veriyoruz yine de yaşamaya devam ediyoruz. Etmek zorunda olduğumuz için. Uyutuluyor muyuz, uyuşturuluyor muyuz bilmiyorum. Bu acı daha ne kadar sürecek bilmiyorum. Annelerin göz yaşı dinecek mi, evlatlar artık vatan için ölmek yerine umut dolu buluşlar yapabilecek mi, en azından sokaktayken can güvenliği olduğunu düşünerek yürüyebilecek mi bilmiyorum...



 Her seferinde "Artık bir şeyler yapmak lazım" deyip, oturduğumuz yerde kalıyoruz. Her patlamada terörü lanetleyip, yardım ve yataklık yapanları kınıyoruz. Sonra?
Sonra yine iş, güç, geçim derdi, magazin, diziler derken tepkisizliğe son sürat devam ediyoruz. Eğer gerçekten bir şeyler yapmak gerektiğini düşünüyorsak lütfen artık birlik olalım. Lütfen...

 Önce saygı duyalım birbirimize, içimizdeki nefreti bir kenara atalım, kardeş olduğumuzu hatırlayalım ve GERÇEKTEN düşünelim. Terörün bitmesi için kimin ne yaptığını, kimin boş boş oturduğunu algı operasyonunun hedefi olmadan düşünelim. Sonra okuyalım, sorgulayalım.

İşte o zaman ne olması gerekiyorsa olacak...